1.จงปล่อยให้ความอยากได้ อยากมี เป็นความพอเพียงแทน
สมมติว่าคุณมีน้ำ 1 แก้วและก็ดื่มไปครึ่งแก้ว เหลือน้ำอยู่ครึ่งแก้ว แทนที่คุณจะพูดกับตัวเองว่า ว้า..ฉันเหลือน้ำแค่ครึ่งแก้วเองเหรอ แต่ขอให้คุณพูดว่าอย่างน้อยฉันก็เหลือน้ำตั้งครึ่งแก้ว
...ความแตกต่างและการแปรผัน...
ฉันเหลือน้ำแค่ครึ่งแก้วเองเหรอ? = คุณต้องคอยหาน้ำมาเติมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดพอคุณหิวคุณก็ดื่มน้ำก็จะลดลงก็จะเข้าสู่สถาวะเดิม คุณหาวิ่งหามาเติม กิน หามาเติม กิน ..จะเป็นอยู่อย่างนี้ไม่มีวันที่จะสิ้นสุด มีแต่ความร้อนใจ ทุรนทุราย ไม่มีเวลา สบสน ฯลฯ
อย่างน้อยฉันก็เหลือน้ำตั้งครึ่งแก้ว? = คุณจะยังไม่ต้องเร่งรีบที่จะต้องเติม ได้มีเวลาพัก มีเวลาทำอย่างอื่นมากขึ้นแทนที่จะวิ่งหาน้ำมาเติมแก้วให้เติมเพียงอย่างเดียว มีเวลาทบทวนหลายๆเรื่อง มีเวลาคิด ทำ อย่างอื่นอีกเยอะแยะ พอถึงเวลาที่หิวขึ้นมาก็กินสวนที่เหลือให้หมด ค่อยไปเติมใหม่ ก็ยังไม่สาย ทำให้ใจเย็นขึ้น มีสติขึ้น ปัญญาก็จะเ้กิด
** เคยถามตัวเราเองหรือไม่ ว่าตัวเองเคยคิดอย่างไร?
2.มนุษย์จะพบกับความสุขที่แท้จริงได้นั้นก็ขึ้นอยู่กับจิตของตนเอง
สิ่งที่เห็น สิ่งที่ทำ ภายนอกนั้นล้วนแต่เป็นการสร้างสรรจากจิตภายในทั้งหมด ไม่มีใครสามารถบันทึกบุญหรือบาปได้หรอก จิตจะใฝ่รู้เอง
3.อย่าปล่อยให้แรงกดดันภายนอกมาบังคับจิดของเราได้
จงปลดปล่อยและวางตามวาระเวลา เหนื่อยตรงไหนหยุดตรงนั้น หนักตรงไหนวางตรงนั้น เวลาที่เหมาะสม สติ จะนำพาเมื่อปัญหาเกิด ทุกอย่างจะถูกแก้ไขด้วยปัญญา
4.เรื่องลิงกำถั่ว
มีชาวสวนปลูกพืชผลไว้มาก แต่มีลิงเข้ามารบกวนคอยกันกินผลไม้จนเสียหาย ชาวสวนก็คิดอุบายที่จะกำราบลิงตัวนั้น โดยวิธีที่ดีคือรู้ว่าลิงชอบอะไร จากนั้นก็เริ่มวางแผนโดยการนำมะพร้าวมาเจาะรู ขนาดพอดีกับมือของลิง แล้วก็ขูดเนื้อมะพร้าวออกจนหมด จากนั้นก็นำถั่วลงไปแทน เมื่อลิงตัวนั้นได้กลิ่นถั่วที่อยู่ในมะพร้าวลูกนั้น ก็เกิดกิเลสอยากจะกินถั่วให้ได้ เพราะนึกว่าถั่วในนั้นเป็นของตน และต้องเป็นของตนเท่านั้น จึงล่วงมือเข้าไปในรูมะพร้าวที่ชาวสวนเจาะเอาไว้ จากนั้นก็ำำกำถั่วจนเต็มกำมือ แต่พอจะดึงมือออก ก็ดึงออกไม่ได้เพราะกำมือที่กำถั่วมันใหญ่กว่ารูที่เจาะไว้ จะวางก็เสียดายร้องทุรนทุรายจนชาวสวนมาจับได้ในที่สุด
...มุมมองที่ตรงกันข้าม...
หากลิงไม่เสียดาย มัวแต่คิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นของตน แต่หากลิงรู้จักเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง ก็คงไม่โดนจับ แค่ถั่วนิดเดียวเทียบกับผลไม้อื่นเต็มสวนมีให้กินเยอะแยะ กินได้ไม่มีวันหมด หันกลับมาดูรอบข้างมีอะไรอีกเยอะแยะที่เรายังคิดไม่ได้คิดไม่ถึง อย่ามัวแต่มองหรือทำเพียงเพื่อความอยากได้อยากมีเพียงใจเป็นผู้สั่งกาย ให้มีจิดมีสติอยู่ตลอดเวลาก็พอแล้วเพราะสิ่งนี้จะนำให้เราเลือกทำสิ่งที่ฉลาด?
** เลือกเอาเอง ว่าจะเป็นลิงที่ไม่ยอมวางถั่วจนตัวต้องเป็นทุกข์ หรือจะเลือกทางที่ฉลาดกว่า?ก็คือปล่อยมือซะ?
สมมติว่าคุณมีน้ำ 1 แก้วและก็ดื่มไปครึ่งแก้ว เหลือน้ำอยู่ครึ่งแก้ว แทนที่คุณจะพูดกับตัวเองว่า ว้า..ฉันเหลือน้ำแค่ครึ่งแก้วเองเหรอ แต่ขอให้คุณพูดว่าอย่างน้อยฉันก็เหลือน้ำตั้งครึ่งแก้ว
...ความแตกต่างและการแปรผัน...
ฉันเหลือน้ำแค่ครึ่งแก้วเองเหรอ? = คุณต้องคอยหาน้ำมาเติมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดพอคุณหิวคุณก็ดื่มน้ำก็จะลดลงก็จะเข้าสู่สถาวะเดิม คุณหาวิ่งหามาเติม กิน หามาเติม กิน ..จะเป็นอยู่อย่างนี้ไม่มีวันที่จะสิ้นสุด มีแต่ความร้อนใจ ทุรนทุราย ไม่มีเวลา สบสน ฯลฯ
อย่างน้อยฉันก็เหลือน้ำตั้งครึ่งแก้ว? = คุณจะยังไม่ต้องเร่งรีบที่จะต้องเติม ได้มีเวลาพัก มีเวลาทำอย่างอื่นมากขึ้นแทนที่จะวิ่งหาน้ำมาเติมแก้วให้เติมเพียงอย่างเดียว มีเวลาทบทวนหลายๆเรื่อง มีเวลาคิด ทำ อย่างอื่นอีกเยอะแยะ พอถึงเวลาที่หิวขึ้นมาก็กินสวนที่เหลือให้หมด ค่อยไปเติมใหม่ ก็ยังไม่สาย ทำให้ใจเย็นขึ้น มีสติขึ้น ปัญญาก็จะเ้กิด
** เคยถามตัวเราเองหรือไม่ ว่าตัวเองเคยคิดอย่างไร?
2.มนุษย์จะพบกับความสุขที่แท้จริงได้นั้นก็ขึ้นอยู่กับจิตของตนเอง
สิ่งที่เห็น สิ่งที่ทำ ภายนอกนั้นล้วนแต่เป็นการสร้างสรรจากจิตภายในทั้งหมด ไม่มีใครสามารถบันทึกบุญหรือบาปได้หรอก จิตจะใฝ่รู้เอง
3.อย่าปล่อยให้แรงกดดันภายนอกมาบังคับจิดของเราได้
จงปลดปล่อยและวางตามวาระเวลา เหนื่อยตรงไหนหยุดตรงนั้น หนักตรงไหนวางตรงนั้น เวลาที่เหมาะสม สติ จะนำพาเมื่อปัญหาเกิด ทุกอย่างจะถูกแก้ไขด้วยปัญญา
4.เรื่องลิงกำถั่ว
มีชาวสวนปลูกพืชผลไว้มาก แต่มีลิงเข้ามารบกวนคอยกันกินผลไม้จนเสียหาย ชาวสวนก็คิดอุบายที่จะกำราบลิงตัวนั้น โดยวิธีที่ดีคือรู้ว่าลิงชอบอะไร จากนั้นก็เริ่มวางแผนโดยการนำมะพร้าวมาเจาะรู ขนาดพอดีกับมือของลิง แล้วก็ขูดเนื้อมะพร้าวออกจนหมด จากนั้นก็นำถั่วลงไปแทน เมื่อลิงตัวนั้นได้กลิ่นถั่วที่อยู่ในมะพร้าวลูกนั้น ก็เกิดกิเลสอยากจะกินถั่วให้ได้ เพราะนึกว่าถั่วในนั้นเป็นของตน และต้องเป็นของตนเท่านั้น จึงล่วงมือเข้าไปในรูมะพร้าวที่ชาวสวนเจาะเอาไว้ จากนั้นก็ำำกำถั่วจนเต็มกำมือ แต่พอจะดึงมือออก ก็ดึงออกไม่ได้เพราะกำมือที่กำถั่วมันใหญ่กว่ารูที่เจาะไว้ จะวางก็เสียดายร้องทุรนทุรายจนชาวสวนมาจับได้ในที่สุด
...มุมมองที่ตรงกันข้าม...
หากลิงไม่เสียดาย มัวแต่คิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นของตน แต่หากลิงรู้จักเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง ก็คงไม่โดนจับ แค่ถั่วนิดเดียวเทียบกับผลไม้อื่นเต็มสวนมีให้กินเยอะแยะ กินได้ไม่มีวันหมด หันกลับมาดูรอบข้างมีอะไรอีกเยอะแยะที่เรายังคิดไม่ได้คิดไม่ถึง อย่ามัวแต่มองหรือทำเพียงเพื่อความอยากได้อยากมีเพียงใจเป็นผู้สั่งกาย ให้มีจิดมีสติอยู่ตลอดเวลาก็พอแล้วเพราะสิ่งนี้จะนำให้เราเลือกทำสิ่งที่ฉลาด?
** เลือกเอาเอง ว่าจะเป็นลิงที่ไม่ยอมวางถั่วจนตัวต้องเป็นทุกข์ หรือจะเลือกทางที่ฉลาดกว่า?ก็คือปล่อยมือซะ?
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น